© Getty Images
Het klimaatdebat komt steeds meer op scherp te staan. Groen presenteerde onlangs zijn klimaatplan, dat 10 miljard euro aan lastenverhogingen bevat en dan nog een gat van minstens 3 miljard euro in de begroting slaat. Daar giet het vervolgens een saus van tientallen gebods- en verbodsbepalingen over. Wie met een bedrijfswagen rijdt, een stukje vlees in de mond neemt of van een ontspannende citytrip geniet, zondigt tegen de bijna religieuze groene klimaatdogma’s. Wie in het klimaatdebat nuances aanbrengt, wordt genadeloos neergesabeld als een klimaatontkenner. Een objectief debat gericht op oordeelkundige besluitvorming wordt zo haast onmogelijk.
Meer nog, de afgekondigde groene dogma’s houden vooruitgang net tegen. Neem energie. In een ideale wereld behoeven we geen kernenergie. Maar als we snel en doortastend de CO2-uitstoot willen terugdringen, dan vormt het langer openhouden van de twee jongste kerncentrales een rationeel verantwoorde keuze. ‘No pasarán’, klinkt het vanuit het groene kamp. De afkeer is zo groot dat het blijkbaar nog liever miljarden subsidies geeft aan nog te bouwen gascentrales, die ertoe zullen leiden dat de energiefactuur verhoogt en de CO2-uitstoot verder toeneemt.
Keer op keer blijken de groene jongens en meisjes een vreemde terughoudendheid en soms zelfs openlijke weerstand te tonen ten aanzien van technologische vernieuwing inzake klimaat. De verdere ontwikkeling rond kernenergie is sowieso uit den boze. De verkettering van de technologie van genetische modificatie van gewassen houdt al decennia aan. Enkele weken terug vond in de Keniaanse hoofdstad Nairobi de United Nations Environment Assembly plaats. De milieubeweging slaagde er daar in initiatieven tot verdere ontwikkeling van de veelbelovende technologie van zonnegeo-engineering botweg af te blokken. Enzovoort.
De indruk dat hier een andere en bredere agenda speelt, tekent zich elke dag wat duidelijker af.
Over die andere agenda was de Canadese activiste Naomi Klein enkele jaren terug heel expliciet. In haar boek ‘This Changes Everything: Capitalism versus the Climate’ (2014) omschrijft ze de klimaatproblematiek als ‘een historische opportuniteit’ om eindelijk komaf te maken met het model van vrijemarkteconomie, kapitalisme en globalisme.
Totaalprobleem
De klimaatwetenschappers van Scientists4climate stellen expliciet dat de klimaatverandering deel uitmaakt van een totaalprobleem dat kapitalisme en vrije markt heet. Ook bij ons zie je dat gedachtegoed terugkeren, onder meer bij de linkse denktank Minerva. In klimaatmanifestaties duiken met de regelmaat van een klok slogans als ‘system change - not climate change’ op.
Het hoeft dus niet te verbazen dat net de linkerzijde voortdurend probeert de technologische perspectieven voor de klimaatproblematiek af te doen als gevaarlijke onzin en/of onverantwoorde spielerei. Zonder die technofobie kan je onmogelijk de verborgen linkse agenda overeind houden.
Naomi Klein en Scientists4Climate hebben tenminste de moed om het expliciet aan de man te brengen. Het (s)linkse kantje van het milieudebat wordt, hoewel nadrukkelijk aanwezig, meestal niet als dusdanig verwoord. Men beseft zeer goed dat een al te expliciete uitdrukking van die agenda lang niet iedereen die oprechte bezorgdheid over het klimaat toont, zal bevallen.
Op zich allemaal niet zo erg, ware het niet dat die verborgen linkse agenda net heel destructief inwerkt op wat voor milieu en klimaat kan gebeuren. Klein en co. willen het klimaatdebat misbruiken om komaf te maken met een model dat net dankzij zijn continue vitaliteit inzake vernieuwing en innovatie de middelen zal aanreiken om ook met de klimaatproblematiek te kunnen afrekenen. Zo liep het in het verleden met nijpende problemen, en er is geen enkele objectieve reden om ervan uit te gaan dat die weg nu afgeblokt is.
Dat de linkerzijde een verborgen, herverdelende agenda hanteert in het hele klimaatdebat hoeft op zich niet te verbazen, maar het is triest dat ze erin slaagt jongeren met de beste en meest nobele bedoelingen mee te trekken in dat verhaal.
